In de haptonomie wordt ons lijf en hoofd nog wel eens vergeleken met een huis. Een huis wat je kunt bewonen. Maar als je je huis niet bewoond (dus: je lijf niet voelt) omdat je op zolder zit (lees: in je hoofd) en je komt daar niet vanaf, hoe kun je dan zien wie er aan de voordeur staat? Of, hoe weet je wat zich in de verschillende kamers afspeelt? Of, hoe kun je verbinding maken met de mensen buiten? En, hoe kun je je huis onderhouden? Beginnende scheuren repareren, of werken aan het sfeervol maken zodat je je fijn voelt in je huis?
Met andere woorden, als je alleen maar op zolder zit, verbind je dan met je lijf en met de ander? Nee, dat lukt dus niet.
Deze week kwam mijn praktijk stil te liggen. Ik bleek besmet te zijn met het corona virus en ging in isolatie. Letterlijk naar de zolder van mijn huis. In afzondering, omdat ik mijn (kwetsbare) huisgenoten niet wil besmetten.
Maar ondanks dat ik op zolder zit, weet ik gelukkig de verbinding met de rest van mijn huis(genoten) te houden. Daarom zit ik wel in mijn eentje op zolder, maar voelt het niet alleen.
Ook is er verbinding met mezelf. Want ondanks de klachten die ik heb, nodigt zo’n week isolatie ook uit tot nadenken. Nadenken én voelen. Over hoe ik mijn praktijk verder vorm wil geven. Hoe ik mijn leven in wil richten. Hoe ik mezelf daarin zie. Hoe ik dat ga doen? Vorige week besloot ik daarvoor hulp in te roepen. Hoe fijn is het als een ervaren persoon met me mee kijkt!? Eind maart start ik een traject waar ik enorm veel zin in heb.
Maar, dat voelen gaat natuurlijk niet alleen over hoe ik in mijn werk sta. Het gaat ook over wie ik ben als mens en hoe geef ik daar vorm aan? Hoe wil ik van betekenis zijn voor mezelf en anderen? Een mooie voelende tocht die vooral gaat over mogen zijn wie ik ben. Me thuis voelen in mijn huis. Niet alleen op zolder, juist ook op de benedenverdieping én in de kelder. Het fundament waarop mijn huis gebouwd is. Onlangs nam ik deel aan een familieopstelling die me daarin weer een stapje verder heeft gebracht. Deze week kon het gevoel wat ik daar had nog weer verder binnendruppelen.
Deze week voelt dus als een miniretraite op mijn eigen zolder…
Hoe zit het met jouw huis? Leef je op zolder? Weet jij hoe het is in de kamers van je huis? Of ligt er van alles onder een dikke laag stof? Of (nog erger!) zijn er scheuren en naden zichtbaar in de muren, of het fundament? Durf je de deur nog te openen voor anderen? Of doe je snel het licht uit als er wordt aangebeld?
Ik kom graag bij je op bezoek, op jouw zolder. Zodat we samen, op jouw tempo, de trap af kunnen naar beneden. Om te voelen wat jouw huis jou nog meer te bieden heeft. Om de deuren en ramen open te zetten, zodat er weer frisse licht binnen mag stromen. Om te zien wie er aanbelt en daar connectie mee te maken. Maar ook om af en toe terug te trekken in een kamer, als dat nodig is. Te voelen wat er allemaal gebeurde in die kamer. En te voelen wat er nodig is om die kamer weer tot een veilige en fijne kamer te maken.
Wees welkom in het huis van mijn praktijk! (Maar wel nog even geduld, de komende dagen zit ik thuis op de zolder!)